Charakterystycznym dla kobiety XIX wiecznej elementem garderoby, stanowiącym atrybut kobiecości i będącym elementem pełnym seksapilu były pantalony. Popularne wręcz niezbędne, zarówno w garderobie mężatek jak i niezamężnych panienek.
Uszyte najczęściej z lnu, wykończone falbankami, wiązane pod kolanem, stanowiły istotny element stroju. Ich historia sięga armii napoleońskiej, w której były częścią umundurowania i dzięki niej moda na ich noszenie szybko rozprzestrzeniła się w całej Europie.
Kobiece pantalony miały najczęściej długość do połowy łydki lub też przykrywały całe nogi, świadcząc o skromności jej właścicielki a w późniejszym czasie kończyły się za kolanem. Młode dziewczęta posiadały pantalony o długości lekko wystającej poza obręb noszonej sukienki i co ciekawe ubierani w nie byli także młodzi chłopcy.
Zaskakującym jest fakt, iż ten element garderoby, w początkowej fazie istnienia, uszyty mógł być z dwóch niezależnych części, po jednaj na każdą nogę i w pasie wiązanej lub też z połączonych ze sobą nogawek.
